25

نبودن و نداشتنش از این به بعد، نمیدونم چی به سرم میاره... 

دلم میخواد خدا یه شیر فلکه ی صبوری توی زندگیم باز کنه که هیچوقتم تموم نشه... کم نیاد... قحطیش نشه... 

میخوام فقط صبور بشم... یا برمیگرده یا برنمیگرده... اگه برگشت که به خودم میگم ناز شصتت اگه هم برنگشت حداقل صبور میشم و با تنهایی سر میکنم و عادت میکنم به این مدل زندگی... عاقبت یه طوری میشه... 

بهش گفتم اگه منو بخوای برمیگردی...اگه دلت گیر باشه برمیگردی و همیشه میمونی... 

با وجود همه ی این حرفا، نداشتن و نبودن کسی که از ته قلبت دوسش داری سخته... 

سخته نباشه... سخته نبینیش... سخته بهش صبح بخیر نگی و در طول روز حالشو نپرسی... سخته ازش بی خبر باشی.... 

واقعا نمیدونم عاقبتم چی میشه... وصال یا فراق

اما دلم میخواد بگم خدایا خودت عشقشو دادی بهم خودتم همه چیزو درست کن... اگه تقدیر هم باشیم، قله ی قافم که بره باز میاد پیشم... اما اینا قبول کردنش فعلا سخته... پذیرفتنش واسه من یکم دشواره... میتونم تظاهر کنم به بیخیالی اما اگه خدا صبورم نکنه میدونم طاقتم تموم میشه... 

کاش خدا صبورم کنه و همه چیز عالی و رو به راه بشه... امیدوارم

خدایا! خودت رحمی...