92

هفته ی آخر بهار 98 داره سپری میشه

خوب یا بد ،داره میگذره و میره جلو 

هی میخوام از ناله هام کم کنم، هی میگم نه همه چیز درست میشه، هی میخوام خوب و آروم با یه عالمه فکر مثبت باشم، اما متاسفانه چیزایی که دارم میبینم یا میشنوم دارن داغ میذارن روو دل و جیگرم 

باعث میشن همه ی حس و حال خوب از بین برن، فکرای بد بیان سراغم. بعضی وقتا نمیتونم منکر بشم این افکار رو. چون اون کسی که باید مواظبت میکرد، باید مراقبت میکرد، باید حواسش میبود که من دچار این حال و روز و وضع بد روحی نشم داره بیخیالی طی میکنه و خودمم با خریت های گاه و بی گاه دامن زدم به این حال خرابم... هی خدا 

دلم نمیخواد دیگه ذره ای امید داشته باشم. میگن ناامیدی بزرگترین گناهه... من دلم میخواد دیگه بزرگترین گناهو مرتکب بشم. این همه صبوری و امیدواری چی شد؟ چه اتفاقی رخ داد توی زندگیمون؟ 

ناامید باشی منتظر نیستی. وقتی منتظر نباشی کلی اتفاق پشت هم رخ میده حالا چه خوب چه بد... مهم اینه وقتی منتظر نباشی از این کسلی و روتینی درمیای... 

دیگه نمیخوام به هیچی دل خوش کنم. خستم... عمیق و پنهانی خستم. اونقدری همه چیز پنهانه که هیشکی باور نمیکنه... دردام، خواسته هام، نیازام اونقدری زیاد شدن توی این چند سال اخیر که خودمم باور نمیکنم اما مبورم با خودم کشون کشون ببرمشون... 

حرف زیاده، دلم خیلی پره خیلی دلم گرفته ولی جز اشکای نیمه شب راهی نیس... به قول دکتر شیری، با سوگواری مناسب و به اندازه، واسه هر چیزی که از دستش دادی دوباره برمیگردی به زندگی... شاید الآن دوران سوگواریه، شاید دوران اتمام همه چیزه، شاید شاید شاید.... 

یکی فیتیله ی این چراغ نفتی رو بکشه پایین تا هممون در هم یه خواااااااااب عمیق و دسته جمعی بریم... 

دیگه بسه...  :-(

مردم را که می‌ شناسی !

مردم از ترسوها خوششان نمی‌ آید‌،

اگرچه خودشان چندان هم شجاع نیستند‌.

آنها از ضعیف و ناتوان بیزارند‌.

اگرچه خودشان هم کمتر قوی و توانا هستند‌.

این مردمی که من دیده‌ام خود به خود حامی قدرت هستند .

پشت کسی هستند که توانا باشد‌.

اما اگر آن قدرت ضعیف شود‌،

مردم خود به خود از او دور می‌ شوند .

اگر قدرتی که می‌پسندند از پا در بیاید ،

آنوقت همین مردم لگدش می‌ کنند

و از رویش می‌ گذرند‌ ، همین مردم...!

((محمود دولت آبادی))